Reisverslag Rotaract Exchange Project

Vrijdag 8 juni: Na een belronde de avond ervoor (wat neem jij allemaal mee?!) was het vrijdagochtend zover: we vertrokken vanaf Utrecht Centraal met de auto richting Düsseldorf. Gelukkig paste alles in de auto, aangezien de grote koffer van Wilfred (backpacken op z’n Wilfreds) werd gecompenseerd door het kleine tasje van Anouk. In de auto werd er nog even keihard meegezongen met Paul de Leeuw, terwijl we met een gemiddelde snelheid van 150 km/u over de Duitse autobahn reden. Na een tip van Jantine voor gratis parkeren (bleek nu opeens €10 per dag te zijn) gingen we via de Skytrain naar de luchthaven van Düsseldorf. Gelukkig waren we op tijd, en konden we nog lekker een ontbijtje nuttigen in de vorm van ‘ein kaffee und ein broodje mit kase.

Het vliegtuig naar Timisoara had de vorm van een privé vliegtuig. Grote leren stoelen, maximaal 50 zitplaatsen, waarvan er misschien 10 bezet waren. Onderweg kregen we ook nog een lekkere maaltijd, met soms wat onduidelijke etenswaren. Na een overstap in Timisoara kwamen we aan op het internationale vliegveld van Iasi. Daar werden de koffers in een Trabant geladen, die we vervolgens konden ophalen bij ‘s werelds eerste menselijke bagageband. Een geweldige ervaring. Buiten het vliegveld wachtte niemand ons op. Na een belletje met clubgenoot Leonie en daarna met Klaske (die de stichting daar runt), volgde er al snel een grote witte bus die ons naar het dorpje Vanatori bracht. Eerst reden we over goed verharde wegen, maar we reden het dorp binnen op onverharde wegen. Een wereld van verschil; oude huisjes, her en der elektriciteitspalen, kippen en koeien over de weg en paard en wagens waar mee van alles vervoerd werd.

Tussen al die oude huisjes staat een mooi complex van 4 gebouwen, Adapost. Dit is de stichting die kinderen opvangt die om wat voor redenen dan ook niet door hun ouders verzorgd kunnen worden. Bij Klaske en Adapost hebben ze weer een kans op een normaal leven. Ze gaan naar school, hebben speelgoed en worden met veel liefde verzorgd en grootgebracht door Klaske en haar medewerkers Constanza en Adriana. Naast de normale bezetting was het stel Jan en Eef er deze zomer. Zij hebben hun huis in Nederland verkocht en zijn verder met de camper de wereld over getrokken. Terug van een reis kwamen ze langs Vanatori. Ze kende Klaske al en zo zijn zij al een maand bij de stichting om te helpen.

De stichting draait al jaren dankzij de giften en sponsors uit Nederland. Maar ook krijgen zij hulp van de buurvrouw, die iedere doordeweekse dag kookt, en van de buurman, die klusjes doet. Door het hele jaar heen komen zo nu en dan groepen mensen helpen, klusjes doen. Het hele complex is gebouwd door vrijwilligers. Er is een speeltuin en een zwembad. Rondom het hele complex en tussendoor staat ongeveer 2 km aan hout hekwerk. Het opknappen van dit hekwerk was ons werk de aankomende dagen. Schuren, krabben, met ammoniak schoonmaken en dan verven. Omdat Roemenië een landklimaat kent, met koude winters en warme zomers, moeten deze hekjes heel wat weersomstandigheden weerstaan. De verf en het hout zagen er dan ook niet al te best uit. Genoeg werk te doen dus!

Zaterdag 9 juni: Na een goede nachtrust kon het harde werken beginnen. Om 9 uur, na een rinkelende bel zodat iedereen weet dat het eten klaar is, ontbeten, met hagelslag, pindakaas en kaas. De kinderen worden christelijk opgevoed, er wordt dus voor elke maaltijd gebeden, in het Roemeens weliswaar. Na een goed ontbijt gingen we aan de slag. De temperatuur was al aardig aan het toenemen, dat werd dus zweten! Na een ochtend krabben en schuren wachtte er ‘s middags een warme maaltijd op ons. Na de lunch weer in de warme middagzon aan de slag, goed ingesmeerd weliswaar. Alle materialen waren trouwens al aanwezig, er was een schuurmachine, er waren afkrabbers, gewoon schuurpapier en groene verf met kwasten. Het schuren moest wel goed gebeuren, anders kunnen ze volgende zomer weer opnieuw beginnen. Aan het einde van de dag hadden we een klein stukje hek met z’n vieren geschuurd en afgekrabd. Het lijkt niet veel, maar aangezien het zoveel werk is, en we wilden het ook goed doen, ging het redelijk langzaam.Na een frisse douche waren we klaar voor het avondeten. Nu konden we de kinderen ook wat beter leren kennen. Iedereen heeft een eigen taak, zo doet de een vaak de afwas na een lunch of ontbijt. Iemand anders zorgt voor de honden en katten op het terrein. Behalve de allerkleinsten helpt iedereen mee. Toen de kinderen in bed lagen zijn we het dorp gaan verkennen. Er was welgeteld één café, waar iedereen ‘s avonds na het werk bijeen kwam om een drankje te drinken en een kaart spelletje te doen. We hebben even een biertje gedronken, een twee liter fles Skol was het enige wat ze hadden. Iedereen keek ons aan, want welke buitenlanders staan daar nou? Gelukkig ging men al gauw over tot de orde van dag en konden wij bij zonsondergang genieten van een welverdiend biertje.

Zondag 10 juli: zondag is een rustdag, er wordt dan niet gewerkt. Ook wij konden dus helaas niet verder aan het hekwerk. Na het ontbijt vroeg Klaske of wij het leuk vonden om mee te gaan naar het grote winkelcentrum in Iasi. Met alle kinderen in een busje vertrokken we voor de middag richting de grote stad. Het was een warme dag, zeker 30 graden. Gelukkig was het winkelcentrum van airconditioning voorzien. Een verschil van dag en nacht, want wat een luxe vergeleken met het dorp Vanatori! Luxe winkels met mooie spullen, Kentucky Fried Chicken en andere fastfood tenten. We hebben even wat rondgelopen, buiten was een soort bierfeest voor studenten aan de gang. Iasi is namelijk een echte studentenstad. Veel van de voorzieningen zijn op hen gericht. ’s Middags werd er geluncht bij KFC, en om onze dankbaarheid te tonen voor het gastvrije verblijf hebben wij dit betaald. Dit werd in dankbaarheid aangenomen, de kinderen genoten duidelijke van hun lekkere fastfood maaltijd!Na dit winkelcentrum wilde Jan en Constanza ons de omgeving laten zien. Met de auto zijn we naar een oud koninklijk paleis gegaan. Een oude straat die daaraan grensde, getuigde van het verval van de oude Oostblok dictatuur van oud-premier Ceauşescu. Uit bezorgdheid voor een sterke afname van de bevolking besloot deze oud-premier dat de Roemeense bevolking moest toenemen van 23 naar 30 miljoen inwoners. In 1967 werd daartoe door Ceauşescu het decreet 770 afgekondigd. Dit decreet hield het volgende in: abortus en gezinsplanning werd vrijwel illegaal verklaard. Vrouwen moesten minimaal 4 kinderen krijgen. Hierdoor zijn er nog steeds veel straatkinderen in Roemenië. Teruggekomen in het dorp, na een wilde rit over onverharde wegen waarbij één van ons verbannen was tot de kofferbak, konden we nog even met de kinderen spelen. Er is bijvoorbeeld een tafeltennis tafel, waar Jantine en Wilfred een potje waagden tegen elkaar, met hulp van Adriana. Best lastig als ze hun eigen regels verzinnen….Na bedtijd van de kinderen zijn we weer even bij de lokale kroeg gaan kijken, waar we werden vergezeld door de hele lokale jeugd. Niemand spreekt Engels, en allemaal willen ze wat van je. Grappig was wel dat iedereen redelijk moderne mobiele telefoons heeft.Na een rumoerige avond ons bed opgezocht om de volgende dag weer aan het werk te gaan.

Maandag 11 juni: Na een vroeg ontbijt (de kinderen moesten immers gewoon weer naar school) kon er weer verder gegaan worden met het hekwerk. Het meeste was nu al geschuurd, dus kon er geschilderd worden. Zelf zagen we er al snel uit als groene monsters….tot groot vermaak van onszelf. We begonnen al op echte Bob de Bouwers te lijken. Met een muziekje op hebben we tot de lunch zo veel mogelijk geschilderd. De lunch werd klaargemaakt door de buurvrouw, en bestond uit gekookte aardappelen, lekkere kippenbouten (zagen we die kip net niet nog lopen?) en een salade van komkommer en tomaat. Heerlijk! Een echt stevige lunch konden we goed gebruiken en Anouk kon geen genoeg krijgen van de aardappelen. Als toetje was er een yoghurt product, redelijk ondefinieerbaar. Eén van ons, te beleefd om iets te weigeren, kreeg een volle beker. Het bleek dik geklonterde melk kwark yoghurt te zijn, redelijk bizar van smaak. Probeer dan maar eens aardig te glimlachen, gelukkig wilde een van de kinderen, Simona, wel wisselen en had ze zo weer een lege beker.Na deze verrukkelijke lunch kon er weer geschilderd worden. Het weer was ondertussen aan het veranderen, je voelde een onweersbui aankomen. Het begon rond 4 uur steeds harder te waaien, we konden dan ook niet meer verder met schilderen. Daarnaast was de verf ook op.’s Avonds stond er een film op het programma. De kinderen vonden het geweldig, met chips en drinken in overvloed. De film Happy Feet was door het licht buiten niet heel goed te zien, maar de kinderen vonden dat helemaal niet erg. Na de film werd er afscheid genomen, omdat wij de volgende morgen vroeg zouden vertrekken. We vlogen om 7.15 van Iasi Airport.Na nog een laatste drankje met iedereen, alle tassen ingepakt, gingen we naar bed voor een korte nacht.

Dinsdag 12 juni: ’s Morgensvroeg bracht Jan ons naar het vliegveld. In de stad aangekomen was de weg naar het vliegveld afgesloten, typisch Roemeens; zonder een alternatieve route aan te geven. Jan geeft redelijk bezorgd aan dat de stad bestaat uit honderden van die kleine straatjes, bijna een doolhof. Hij wist de weg dus niet meer! De klok wees inmiddels al bijna half 7, terwijl we om 7.15 zouden vertrekken. De eerste de beste taxi die we zien wordt door Wilfred, springend uit de witte bus, tegengehouden. Omdat niemand Engels spreekt beeldt Wilfred een vliegtuig uit, de verwarde taxichauffeur knikt verbaasd en Wilfred springt bij hem in de auto. Met de witte bus scheuren wij erachter aan. Bijna onze vlucht gemist! Gelukkig dankzij deze actie toch nog op tijd bij het vliegveld aangekomen. De vluchten verliepen allebei voorspoedig, en gelukkig konden we nog even onze ogen dichtdoen. Aangekomen op Düsseldorf konden we weer terug met de auto, uiteindelijk waren we allemaal rond 13.30 thuis.

Al met al was het een bijzondere ervaring. Alles wat Klaske en de kinderen hebben is geschonken door allerlei mensen; kleren, fietsen, cd’s, laptop etc. Het is moeilijk voor te stellen dat zij leven van de giften die ze krijgen. Er zijn namelijk best wel wat kosten. Zo is de gastank, die voor verwarming en warm water zorgt, in de winter elke week leeg. Deze moet dan voor €900 worden bijgevuld. Er moet elke dag voor eten worden gezorgd, schone kleren, schone kamers etc. Dit zou allemaal niet mogelijk zijn zonder de steun van organisaties in Nederland. Want steun kunnen ze goed gebruiken. Het feit dat de kinderen speelgoed hebben en een zwembad tot hun beschikking is voor Roemeense begrippen een luxe. Klaske vertelde ons de laatste avond dat er eens een oudere vrouw aan de deur kwam. Ze vertelde dat ze de oma was van 3 kinderen die bij Klaske in huis woonden. Ze vroeg of ze ze mocht zien, want dit was jaren geleden. Bij het zien van haar kleinkinderen barstte ze in tranen uit. Ze hadden weer lichtjes in hun ogen, ze waren weer gelukkig. Nou, vertelde Klaske, dat is toch waar je het voor doet?

Website van de stichting: http://thuisfrontstraatkinderen.nl/ 

Weblog van klaske: http://straatkinderen.blogspot.com